تاریخ هفت اردیبهشت نود هفت
سلام به خواننده ها و دوستان عزیز جدید و قدیمی
منم، سایه، درست مثل همیشه....
چهارسال از اولین پستی که گذاشتم میگذره، باطری قرن داره به آرومی پر میشه، خستگی دستا و انگشتامو پر کرده، همه چیز و همه کس بی معنی و بی ارزش شدن.
گاهی رد میشیم از بعضی چیزا، گاهی رد نمیشیم. بعضی وقتها فکر میکنیم عوض میشه، امید میبندیم، اما کدوم قطاری میاد روی ریلی که هرگز ساخته نشده؟
گاهی ارزو میکنیم کاش همه چیز متفاوت بود، کاش ذهنا باز تر بودن، کاش دستامون به این همه رسم و رسوم و آبرویی که تعریفی براش نیست و مذهب، مذهب، و مذهب بسته نشده بود. کاش میشد رفت، اما دیگه نمیشه رفت، چه حیف که حتی نمیشه موند.
کاش میشد نفس کشید، کاش میشد دست و پا نزد، کاش میشد حروم نشیم، کاش میشد نشکنیم و وانمود نکنیم که چه قدر خوب و خوشحالیم، که چه قدر همه چی پرفکت و اوکیه...
کاش میشد این پرده های کلیشه ای رو کنار زد، نه، اصلا پاره کرد، کاش میشد دور انداخت افکار غلط رو، که سنجیدن همه با بالا رفتن از درخت ممکن نیس، چون ماهی نمیتونه از درخت بالا بره...
کاش میشد آزادی داشتیم، کاش میشد به خاطر افکار و عقایدمون مورد قضاوت قرار نمیگرفتیم، کاش میشد قضاوتی نبود.
کاش میشد مردم همگانی فکر کنن و خودخواه نباشن
کاش میشد درونم هم به اندازه بیرونم خوشحال و دیوونه و سبک و فارغ از درگیری بود...
کاش میشد رفت، دور از اینجا... بزاری کنار و بری، کاش میشد اشتباها رو پاک کنی، کاش میتونستیم ببینیم چی شد که به اینجا رسیدیم، کاش میفهمیدیم داریم کجا میریم، یه نور، نوری که نحاتمون بده و چشمامونو باز کنه، رو به یه چیزی، شاید در بیایم از این پوچی ها و سطحی نگری ها، شاید خوب بشیم،
کاش حداقل یه دلیل بود، کاش بود...
کاش این کاش کاش گفتنام یه فایده ای داشت، کاش راحت بودیم، کاش آزاد بودیم
یا کاش اصلا نبودیم....
[ بازدید : 1309 ] [ امتیاز : 3 ] [ نظر شما : ]
دقیقا!!!!